|
Picknick
Ik heb al eens een stuk geschreven over het feit dat ik
met mijn honden dingen onderneem, die anderen met hun
kinderen doen. Ik geef het eerlijk toe. Ik ga dan niet
naar zwembaden en pretparken maar naar dingen die mijn
honden leuk vinden. Als zij genieten, geniet ik. Het is
waar. Met dit gegeven in het achterhoofd besloot ik op
2e paasdag mijn jongens eens mee te nemen op een
gezellige picknick. Ik had de hele dag best lopen
buffelen (opruimen, plankjes ophangen, nestkastjes
bouwen) en geen zin om te koken. Ik had er echt zin in,
lekker een patatje knallen en de jongens lekker buiten
spelen. Het liep iets anders.
De eerste patatkar die ik dacht te weten (ik ben
inderdaad geen reguliere patatknaller) bleek alleen
ijsjes te verkopen. Verdorie. Ik ben verder gereden.
Kwam langs de snackcorner waar iedereen met de benen uit
hing. Echt geen zin om daar te gaan staan wachten …
Verder gereden, even verderop het ‘centrum’ van een dorp
ingereden in de hoop op een rustige snackbar. Vergeefs.
Wel een Griekse grillroom. Ach dacht ik, ook goed. Het
was in ieder geval niet zo druk als bij de patatbakkers.
Autootje geparkeerd en eten besteld. Er waren zo’n drie
man voor me. De Griekse uitbater zweette als een rund.
Hij had personeel in dienst (twee jonge meiden), maar
die stonden alleen maar te wachten tot het eten klaar
was, deden het dan in een plastic tasje en rekenden af.
Alles daarvoor deed de man zelf, en per plate. De drie
mensen die voor me waren hadden voor de hele familie
besteld en alles werd dus stuk voor stuk klaar gemaakt.
Ai, dit kon even gaan duren … en dat deed het ook. Ik
was er om 19 uur en om 20 uur had ik mijn eten … en ik
had een honger … Ondertussen reden alle puberjongens uit
het dorp met (misschien ook wel zonder) een rijbewijs
voor het terras daar langs met kleine autootjes en een
enorme knalpot. Ze hingen half uit het raam en hielden
met een arm buiten een potje bier vast. Enorm stoer. Ik
begreep eerst niet waarom dit gebeurde, totdat ik door
had dat het met de beide meiskes van de grillroom te
maken had.
Toen ik eindelijk mijn eten had samen met de oprechte
excuses van de grillroomeigenaar (ik kan erg vervelend
zijn als mijn geduld op is ….) ging ik naar de plek die
ik bedacht had als picknickplaats. Mooi de ruimte voor
de jochies om te spelen, niks om in de gaten te houden
en een watertje waar ze verkoeling konden zoeken.
Briljant! Toen ik er aan kwam was er iemand met zo’n
wagentje met paard er voor aan het rondrijden. De eikel
… ik was erg boos op hem omdat hij verzonnen had daar
met zijn paard en wagen te gaan rijden. Afijn, het was
niet anders. Mijn hondjes loslaten op een terrein waar
een paard lollig aan het rennen is, is geen goed plan.
Verderop was nog zo’n stuk, dus daar de hele zooi
uitgeladen. Ik zat amper op de grond, laadde het eten
uit, of opa Bor liet een enorm stuk kwijl vallen in mijn
juist geopende bak knoflooksaus. Die heb ik dus maar
weer dicht gedaan en weggezet. En ik ben echt fan van
knoflooksaus!
Ik was niet echt vrolijk meer deze Pasen. Ik opende de
bak waarin mijn Gyros en zo zat. Het zag er net zo vet
uit als het voorhoofd van de man die het gemaakt had …
brrrr …. Maar ja, je hebt honger hè. Dus: ik nam een
paar happen en wonderbaarlijk genoeg viel het best mee.
Maar: vet was het wel. Ondertussen zat Tys pal voor me
met zijn bal. Hij wilde erg graag spelen. Opvoedkundig
geheel verantwoord negeerde ik deze uitnodiging tot het
moment dat ik zou gaan bepalen dat we met de bal zouden
gaan spelen. De bal in kwestie gaat trouwens al een
tijdje mee en is in menig hondenbek vastgehouden, heeft
in elke strontsloot gelegen en in de pas bemeste
weilanden. Terwijl ik Tys dus opvoedkundig verantwoord
negeerde door de andere kant op te kijken, hoorde en
voelde ik opeens een heel vette klap. Ik keek voor me en
zag dat Tys die ongelooflijk gore, aangevreten bal
middenin mijn bak Gyros neergegooid had. Spelen! Mijn
laatste restje goede zin hing per direct in de paasboom
en helemaal chagrijnig pakte ik de hele zooi in en wilde
naar huis. De hondjes wilden nog graag spelen. Ik maakte
ze heel duidelijk dat dat er niet meer in zat. Voor
iedereen duidelijk behalve voor Syb die desondanks alle
leuk nog even goed wilde afsluiten en dat deed hij ook.
Even verderop zat een enorme strontsloot waar hij al een keer eerder in
gedoken was. Die was ik vergeten maar mijn Sybje
gelukkig niet. Met veel enthousiasme stortte het rotjong
zich in de strontsloot. Gelukkig kon ik de rest nog net
op tijd de auto in dirigeren …
Bij de sloot aangekomen leek het alsof de zijkanten zo
stijl waren dat Syb er niet uit kon komen. Ik was al
druk bezig met een reddingsactie, toen ik merkte dat Syb
erg lollig met de bal aan het spelen was ipv te proberen
uit de sloot te komen. Me enorm belazerd voelend keerde
ik me om, stapte in de auto en reed een eindje weg. Syb
was verrassend snel uit de sloot. Ik heb hem met fikse
tegenzin in de auto gelaten. Hij stonk! Thuis aangekomen
heb ik de heren met de rest van de gyros de tuin
ingeflikkerd, een ei voor mezelf gebakken en een fles
wijn leeggezopen. Voorlopig doe ik niet meer aan
picknicken …..
Groetjes Ylona
 |
