|
Hoi Xero ik ben Polly
En ik wilde je even mijn verhaal vertellen. Ik heb n.l.
niet mijn hele leven zo mooi leven gehad als dat ik nu
heb . Kijk weet je ik was en cadeau voor onder de
kerstboom en zo mooi als het leven toen scheen te zijn/worden
liep heel anders af.
Het begon zo:
Ik was dus een kerstcadeau en ze noemde me Tante
Pollewop, hoe blij de mensen ook toen met mij waren en
mij veel knuffelde en speelde veranderde dat heel snel.
Er werd mij helemaal niets geleerd en omdat ik niet wist
hoe het hoorde deed ik dan natuurlijk op mijn manier
mijn best om braaf te zijn. Ach ja je bent als puppy
eigenlijk nog maar een baby in mensentaal dan gesproken
en weet je nog niet goed hoe alles hoort. Ik plaste dus
in huis en daar werd eerst heel erg om gelachen dus
dacht ik dat het goed was wat ik deed en plaste ook toen
ik iets groter werd in huis, dit was nooit een probleem,
Ze speelde met me en vonden het heel erg leuk als ik een
knuffel stuk gemaakt had of in het kussen op de bank wat
rafels had geknauwd.
Maar dat lachen werd al snel heel anders dus kreeg ik al
heel gauw een klap als ik plaste in huis en ja zeg ik
snapte echt niet waarom. Ik had de kussentjes verscheurd
en aan de stoelpoot geknaagd en ja ook dat leverde
klappen op inplaats van lachen, ik snapte er niets meer
van, eerst vonden ze dat toch “leuk ondeugend”!! Al heel
gauw werd ik buiten in een koud hok gezet, waar ik dan
wel uitkon hoor want er zat met kippengaas een grote ren
omheen. Maar koud had ik het wel en ik miste het spelen
met de baasjes. Die zag ik alleen nog als zij mijn eten
en drinken kwamen brengen. Ik snapte er niets van, wat
had ik nou verkeerd gedaan??
Ik was best heel erg verdrietig, dat kan ik je wel
vertellen en het enigste geluksmomentje wat ik had was
een mevr die als ze boodschappen deed mij even kwam
begroeten, daarna zag ik niemand meer, ik moest echt
heel hard huilen Xero en ook dat werd met mopperen en
klappen beloond. Ik snapte er helemaal niets meer van
want ik wilde eigenlijk gewoon weer naar binnen, voelde
me heel erg alleen wilde zo graag dat er met mij
geknuffeld een gespeeld werd. Maar nee hoor er werd mij
duidelijk verteld dat ik een stoute hond was en dat ze
niet meer van mij hielden. Het enige lichtpuntje wat ik
zag was de mevr die als ze boodschappen ging doen even
tegen mij sprak.
Diezelfde mevr stond eens bij het hek toen één van mijn
baasje aan haar vroeg of ze mij mee wilde nemen. Ik werd
beschilderd als een rothond die beet en alles
verscheurde wat los en vast zat in huis. Maar Xero ik
heb altijd gedacht dat die baasjes dat leuk vonden van
mij, er werd mij nooit verteld dat ik dat niet mocht.
Hoe kan ik dan weten wat goed en fout was? Ook zeiden ze
dat een paar flinke tikken niet geholpen hadden. Ja Xero
dat was een verdrietige tijd hoor!
Als snel zei de mevr dat zij mij wel wilde hebben en wat
mijn baasjes aan geld voor mij wilde hebben. Ach werd er
gezegd neem dat kreng maar mee. Dus diezelfde dag werd
ik nog opgehaald door die mevr en ik kan je echt wel
vertellen dat ik heel erg bang was.
Die mevr had een hele zachte stem en lokte mij naar haar
toe ze wilde mijn aaien, maar Xero je snapt zeker
wel dat ik heel maar dan ook heel voorzichtig was
geworden want voor dat je het weet krijg ik misschien
weer klappen. Maar nee niets van dat alles als ik niet
naar haar toe liep, liet ze me gewoon lekker mijn
gangetje gaan en ja zo werd ik wel erg nieuwsgierig en
zoch voorzichtig maar dan wel heel voorzichtig contact
met haar. En langzaam kreeg ik het vertrouwen dat dit
baasje mij niet zou slaan als ik naar haar toe kwam en
kreeg door dat ze me echt lief vond.
In de tijd dat ik bij (nu) mijn vrouwtje (ze heet
Yvonne) was leerde ik dat ik buiten moest plassen en als
ik een keer een ongelukje had op de vloer ze niet boos
werd op mij, ook leerde ze mij dat ik geen spulletjes
stuk mocht bijten maar er mee kon spelen, ik kreeg mijn
eigen speelgoed, nou Xero dat was fantastisch!! Ik kreeg
een groot touw met knopen en als ik dan in de tuin
speelde gooide ik die hoog in de lucht en ving hem weer
op onder luid gelach en aanmoedigingen van mijn vrouwtje
Yvonne. Wat een pret en langzaam veroverde mijn vrouwtje
mijn hart en ik begon haar te echt vertrouwen.
Ik heb nu een mooi leven Xero en omdat het nu tegen de
kersttijd loopt vond mijn vrouwtje Yvonne dat het tijd
werd om mijn verhaal te vertellen, volgens mijn vrouwtje
is een hondje geen kerstkad o
maar een vrind en kameraad voor het leven die als pup
goed opgevoed moet worden dan weet hij of zij waar het
aan toe is en staat dan standvastig in het (honden)
leven.
Ondertussen hebben mijn vrouwtje Yvonne en ik al heel
wat kerstdagen samen gevierd. Heb heel veel geleerd in
die tijd en ben nooit meer geslagen. Ik kreeg als ik al
iets fouts deed heel hard een FOEI te horen en ik leerde
snel dat dat betekende dat ik iets fout deed. Ik leerde
snel en werd zo toch nog een hond met een heerlijk
hondenleventje, we wandelen veel en spelen dat het een
lieve lust is.
Nou xero het is een heel verhaal geworden he, dus ik ga
er maar mee stoppen.
Oja ik heet geen tante Pollewop meer maar gewoon Polly
leuk he?!
Dikke kusknuffel van mij en mijn vrouwtje Yvonne,
Polly
|
