|
Hallo Xero en Loes
Ik ben eigenlijk geen schrijfster, maar toen ik op
jullie site terecht kwam dacht ik echt dit is echt leuk,
als iemand zoveel moeite doet om zijn site zo mooi te
maken, ja dan wil je vanzelf wel even in de pen klimmen.
Ik heb weliswaar geen hond meer, maar ik heb jaren
geleden een bouvier gehad en als je dan zo leuke en
mooie site tegen komt over een bouvier en hem ziet
opgroeien met de foto’s die allemaal online staan tja
dan kruipt het bloed waar het niet gaan kan en dan wil
je gewoon iets schrijven. Mijn bouvier is 13 jaar oud
geworden het was een teefje en ze luisterde naar de naam
Caro dat in het Italiaans dierbaar betekent, ik vond dit
een leuke naam ook omdat ik heel graag in Italië vertoef.
Caro was een lieve rustige bouvier alleen heel erg
beschermend voor haar vrouwtje, en daar was ik eigenlijk
best wel blij mee want als je er alleen voor staat is
het heerlijk dat er toch een beetje over je gewaakt
word. Nou dat deed Caro zeker. Mijn huisje dat van mijn
ouders was in Italië daar ging ze altijd zomers mee naar
toe, en lag dan met de warmte onder de struiken die
onder de palmboom stonden, het zachte windje blies dan
haar haren van haar pony opzij en je zag dat ze genoot.
… dus zodra het half juni was werd het tijd om de auto
vol te laden het kleed van Caro achter in de
stationwagen, afscheid nemen van iedereen en daar gingen
wij gezamenlijk op pad naar Italië. Van huis tot Rávena
was het zo ruim 12 a 16 uur rijden en wat waren Caro en
ik blij dat we een airco aan boord hadden. Om de paar
uur was het even benen strekken, plasje doen, eten en
drinken en weer verder op pad. Zodra we in ons huisje
aangekomen waren stond ik altijd versteld dat caro
precies wist welk hekje ze moest zijn, de buurvrouw kwam
al breed lachend naar ons toe en Caro herkende haar
direct en gaf dan een soort van huilblaf zo blij was ze
dat ze Theresa weer zag.
Dit deden wij elk jaar, het werk wat ik deed kon ik
makkelijk vanuit Italië regelen dus dat was geen
probleem. Wat hebben wij genoten, kan je je het
voorstellen Caro en ik op de schommelbank zachtjes
schommelend kijkend naar de ondergaande zon.
Maar ook ik kwam iemand tegen waar ik mijn leven mee
wilde delen en zo gebeurde het dat ik mijn man toen nog
mijn vriend mee nam om hem kennis te laten maken met
Caro, zij was ergens mijn graadmeter meter over mijn
vriendjes haha ze had elke keer nog gelijk gehad want
als Caro ze niet accepteerde liep het altijd niet goed
af met mijn relatie, hoe ik ook mijn best ervoor deed!
Dus spannend was het die avond dat ik man/vriend mee
naar huis nam. Ik deed de deur van het huisje open en
Caro stond op van haar kleed en keek van de één naar de
ander en liep op mijn man af snuffelde en liet zich
aaien om daarna weer rustig op haar kleedje te gaan
liggen, al lachend zei ik tegen mijn man je bent goed
gekeurd, die avond gingen wij op de schommelbank zitten
en daar kwam Caro aan…. Mijn man zei toen heel spontaan
kom Caro ik wil tussen mijn twee meisjes zitten, kom jij
hoort er ook bij, eerlijk gezegd had ik nooit verwacht
dat Caro dit ook nog zou doen, maar tot mijn grote
verbazing sprong ze naast ons op de schommelbank keek
van de één naar de ander en ze lag met een diepe zucht
haar koppie op mijn vriend/man zijn schoot, er flitste
gelijk door mij heen van …ze heeft hem goedgekeurd het
is goed deze man meent het echt met mij…naïef ja
misschien wel, maar ondertussen ben ik al wel 10 jaar
getrouwd en we hebben het super met elkaar. We waren een
drie éénheid waar wij gingen ging Caro. Toen wij Caro
hebben moeten laten inslapen op de leeftijd van 13 jaar,
waren mijn man en ik er kapot van. Wel hebben wij iets
voor haar gedaan, toen zij gecremeerd was heben wij door
een vriend van ons die kunstenaar is een mooie urn laten
maken en die Urn staat nu onder de palmboom bij de
struiken in Italië. Ondertussen hebben wij het huisje
overgenomen van mijn ouders en het een naam gegeven, u
raad misschien wel welke ”Il Nostro Caro” betekent zo
ongeveer” onze lieve Caro”
Tja dit was mijn verhaal, ik hoop dat u het op uw
prikbord zet en dat het ook andere mensen tot schrijven
aan zet, al die honden verhalen zijn heerlijk om te
lezen.
Ik blijf u site met veel plezier volgen.
Patricia
|
