29-04-2012    

Lieve Opa Bor,

U was wel niet mijn echte opa, maar uit de verhalen die ik kreeg van u vrouwtje Ylona vond ik u een echte opaboef die nog heel veel op zijn oude leeftijd ondernam en daarom wil ik u eren op mijn site.

Rust zacht lieve Opa Bor xxxxx Xero

De foto hierboven zegt voor mij alles over wie en wat opa Bor was … een heerlijke bouvier waar ondanks zijn hoge en respectabele leeftijd de pret nog van afspatte als we samen met zijn roedelgenoten aan de wandel gingen. Nog mooier was het als de bal tevoorschijn kwam of als er een enorme boomstam het water in ging. Wat had die kanjer dan een plezier … dat hij daarna bek- en bekaf was namen we allemaal maar vooral opa maar op de koop toe.

Bor, zoals hij eigenlijk heet, kwam in de zomer van 2010 bij ons wonen. Bor had een prachtig thuis bij zeer liefhebbende baasjes. Door gezondheidsproblemen konden zij hem helaas niet langer de tijd en aandacht geven die hij zo verdiende. Bor bij het asiel aanbieden was niet bespreekbaar. Toen Bor een half jaar oud was, kwam hij al in het asiel terecht. Hij is daar een half jaar later door deze baasjes op gehaald en zij hebben nooit begrepen waarom Bor in vredesnaam ooit was afgestaan. Bor was namelijk een superbouvier. Trouw, lief, aanhankelijk, sociaal en loyaal. Het idee dat hij op zo’n jonge leeftijd al een half jaar in het asiel had moeten verblijven, ging het voorstellingsvermogen te boven. Maar ook door de bouvier die hij was, zo loyaal en trouw aan zijn baasjes, konden zij het hem beslist niet aan doen om hem in het asiel onder te brengen. Dan nog liever een andere keuze …

Dat was gelukkig beslist niet nodig. Bor werd aangemeld voor een nieuw thuis. Ik zag Bor en was spontaan helemaal weg van hem. Dat bekkie … de rust en eenvoud straalde er van af. Precies wat goed binnen mijn roedel zou passen, maar ook precies waar ik gek op ben bij de bouvier. Ik heb met de baasjes gebeld en uit het gesprek bleek ook al dat Bor inderdaad een heel stabiele, wijze en ervaren bouvier was. Ik was om. Bor was inmiddels al 11 jaar oud. En binnen een half jaar had ik drie geliefde huisgenoten verloren. Een verstandige keuze om een 11 jaar oude bouvier in huis te halen? Voor sommigen misschien niet. Maar in mijn ogen wel. Want Bor was zoveel meer dan een leeftijd. Ik accepteerde dat hij misschien niet heel lang bij ons zou zijn. Dat was een kant. Aan de andere kant zou Bor van een toegevoegde waarde zijn voor mijn roedel, die bestond uit twee verrekte ondeugende pubers en een paar kleine hondjes die ook wel een beetje steun konden gebruiken. Daarnaast was Bor een ongelooflijk lieve en loyale, trouwe bouvier waarvan je moeiteloos kunt houden. Maar het allerbelangrijkste: ik kon Bor en zijn baasjes de helpende hand bieden. Dan slaat de weegschaal duidelijk door naar een bepaalde kant, of niet dan?

 Vlnr, achter Bor, Syb en Thys   Vlnr, voor: Daan en Jip

Ik ben naar Bor zijn woonstee gereden met een kleine auto met daarin 4 honden. Bor stond samen met zijn vrouwtje, haar dochter en partner buiten op ons te wachten. Er volgde buiten een korte kennismaking en we zijn met zijn allen naar binnen gegaan. Bor vond het allemaal helemaal prima. Mijn hondjes vonden Bor ook helemaal prima. We hebben heerlijk met elkaar gepraat en geluncht. Er was een klik tussen alle partijen. Op het moment dat we hardop uitspraken dat Bor met ons mee mocht, kwamen de emoties. Ik heb al eerder honden geadopteerd, maar altijd vanuit een asiel. Nu rijd je met een heel dierbare huisgenoot samen uit het leven van zijn baasjes … dat is een heel apart en ontzettend emotioneel en moeilijk moment. Wat had ik het met hun te doen ….

Bor stapte kalm de auto in en ging rustig bij al die honden in zitten. Geen van de andere honden mopperde, of vond dat Bor daar misschien helemaal niet thuishoorde. Bor werd zonder morren geaccepteerd. Ik deed daarna wat ik altijd doe: even samen het bos in, voordat we naar huis rijden. Bor had wat weinig beweging en veel lekkers gehad, dus hij was nogal op gewicht. Hij leek ook niet zo’n zin te hebben in de wandeling en gaf steeds aan terug te willen. Dat hebben we niet gedaan en op enig moment gaf hij zich over en kwam er belangstelling voor zijn nieuwe huisgenoten, die lekker aan het spelen waren.

Thuis aangekomen ging het allemaal net zoals in de auto: niemand vond het een probleem dat Bor er was. Hij liep hier rond alsof hij er altijd al geweest was.

Vanwege Bor zijn gewicht en de hoge temperaturen was een flinke wandeling not done. Ik ging dagelijks met de roedel naar de Vecht. De honden kunnen daar heerlijk met de bal spelen en zwemmen. Bor had vooral heel veel lol in het najagen van Syb, als die de bal had. Bor was helemaal weg van Syb. Om Bor toch te laten bewegen, wilde ik hem laten zwemmen. Ik kwam al snel tot de ontdekking dat Bor het prachtig vond als je een enorme boomstam het water in gooide. Dan was hij aan het sleuren om dat ding het water uit te krijgen … Binnen no time hadden we Bor op gewicht, en konden we met wandelen beginnen. Bor vond het heerlijk om samen met de anderen met de bal te spelen. Een nadeel: als Bor de bal had, kreeg niemand het ding ooit meer te zien … Gelukkig vonden we daar ook weer een oplossing voor: als je Bor in de flanken kneep, liet hij spontaan de bal weer los.


Toen Syb gecastreerd werd en het een paar dagen moeilijk had, kroop hij altijd heel dicht tegen Bor aan. Voor de flauwekul en spelerij had hij Tys, maar voor de serieuze dingen had hij Bor. Ook de kleintjes vonden het heerlijk om bij Bor in de buurt te liggen. Die ouwe was zo’n bonk rust voor iedereen ..

Bor was natuurlijk wel al wat ouder, en hij bewoog zich niet heel soepel meer. Desondanks kwam hij heel erg aardig mee. Maar: hij kon ook ongelooflijk eigenwijs zijn eigen weg en tempo volgen. Bor had ook een bejaarde kop en als je een sigaar tussen zijn lippen zou drukken en er een glas jenever naast zou zetten, zou je het nog geloven ook. Een echte opa. Bor werd langzaamaan opa Bor. En opa Bor werd langzaamaan opa.

Ik werd in de buurt regelmatig aangesproken op opa: wij vinden het zo leuk zoals hij ruim een kwartier later achter jullie aan komt sjokken … Zo geheel zichzelf … opa kon echt heel goed tempo maken als hij er zin in had, maar op de wandelingen in de buurt deed hij echt zijn best niet. Pfff … ik stond op het grasveldje voor. Daaromheen staan auto’s. Een buurvrouw die de ramen buiten stond te lappen, kon niet zien tegen wie ik het had toen ik riep: “verrekte ouwe opa, ouwe aap, schiet je nou eens op of niet?”. Ze schoot vreselijk in de lach want het lijkt natuurlijk nergens naar dat je je opa op zo’n manier aanspreekt …

Opa kon daarin ongelooflijk eigenwijs zijn. Stond hij midden op straat (woonerf hoor) waar de auto’s stonden te wachten tot opa es overgestoken was. Soms bleef hij gewoon staan, en ik verdenk hem er echt van dat hij dat expres deed. Mensen die hier komen parkeren hebben vaak haast ergens te komen en er wordt dus weleens kwaad gereageerd als iets niet op schiet. Er is nog nooit iemand kwaad geworden op opa. Dat gebeurde gewoon niet.

Opa hield ook van regels. Als er iets niet op zijn tijd gebeurde, kon hij mij vreselijk fixeren en tegen me babbelen om me te vertellen dat het tijd was voor iets lekkers of leuks. Een klok was overbodig, opa wist me heel duidelijk te maken wanneer we waar aan toe waren. Enerzijds heel aandoenlijk, anderzijds af en toe ook wel lastig omdat je nou eenmaal niet elke dag elke handeling op exact hetzelfde moment kunt doen. Maar ja, dat was opa.

Opa was inderdaad een heel loyale en trouwe hond. Opa vond alles en iedereen leuk, maar hadden ‘zijn’ jochies stront aan de knikker (en dat hadden ze nog weleens en ja, ook vaak door eigen schuld) dan stond opa paraat hoor. Ook op het laatst, toen hij niet meer zoveel zag en hoorde en onvast op de pootjes was. Opa stond er, heel stoer en vol overtuiging naar de andere partij: nog een stap naar hun en je bent van mij! Het interesseerde opa helemaal niks of zijn eigen jochies het probleem hadden veroorzaakt, het waren zijn jochies en daarmee uit. Meer dan dat was ook niet nodig; de andere partij droop dan altijd af ….

Ook naar mij toe was opa ongelooflijk trouw, lief, aanhankelijk en loyaal. Wat kon die man een lieve kusjes geven en tegen je aan kruipen … wow …

Heel langzaamaan kwamen de ouderdomsproblemen.
We hebben ons aan opa aangepast. Zonder opa weggaan kon niet: hij blèrde alles bij elkaar als zijn jochies zonder hem weggingen. Dus eindigden we met opa zoals we met hem zijn begonnen: naar de Vecht waar de jonkies kunnen spelen en zwemmen, en waar opa nu heel rustig een beetje kon rond keutelen en genieten van het spel van de anderen. Opa wilde niet meer dat ik wegging en bleef nadrukkelijk in mijn buurt. Hij keutelde niet meer een kwartier later achter ons aan, maar wilde bij ons blijven. Ook was hij ons af en toe kwijt, helemaal in paniek, terwijl ik pal naast hem stond. Hij zag en hoorde het dan gewoon niet meer.

Toen de keelproblemen begonnen, ging het verouderingsproces ineens heel snel. Het moment kwam dat heel duidelijk werd dat een keuze moest worden gemaakt. Net op het moment dat de afspraak was gemaakt met de dierenarts, kwam opa nog even heel blij om het hoekje van de keukendeur kijken naar het eten wat werd klaargemaakt … verdikke, is het wel de juiste keuze? Zie die ouwe daar dan staan … Dat brengt je enorm aan het twijfelen. Maar dan moet je weer even terug naar de benauwdheid, de vermoeidheid, het niet meer wakker worden, het niet meer mee willen naar buiten …

Het feit dat de verdoving zo snel zijn werk deed en het einde zo snel kwam, maakte dat ik toch vrede had met de beslissing. Opa had zijn zoveelste opleving gehad. Zijn hart was ijzersterk, maar er waren teveel andere dingen aan de hand. Vooral het feit dat hij zo in paniek kon zijn vond ik heel erg. Dat wilde ik voor opa niet. En ik wilde ook beslist niet dat opa zou stikken. Gelukkig is dat ook niet gebeurd en is opa heel snel en vredig ingeslapen.

Ik heb ’s avonds meteen zijn vorige baasjes gebeld. Samen hebben we zitten huilen aan de telefoon om het afscheid van die fantastische oude man, opa Bor. Ik werd uitgebreid bedankt voor de twee jaren dat ik voor opa had gezorgd. Maar, en dat meen ik uit de grond van mijn hart, dat hoeft niet … die twee jaren met opa waren beslist geen opoffering, maar absoluut een prachtige tijd waarin ik samen met de anderen van de humor, (eigen-beslist geen opoffering, maar absoluut een prachtige tijd waarin ik samen met de anderen van de humor, (eigen-)wijsheid, ervaring, liefde, loyaliteit en (zelf-)vertrouwen van opa heb genoten en geleerd.

Ik had deze twee jaren voor geen goud willen missen.

Opa Bor, ontzettend bedankt voor alles wie je was en wat je voor ons betekende. Je was een kerel met een hart van goud. We zijn zo blij dat we je hebben mogen kennen en zoveel met je hebben mogen delen. Dag opa!