|
Vluchtgevaarlijk en Voortvluchtig
We weten allemaal dat de husky een hond is, die graag en
snel ontsnapt. Toch heeft de ene husky daar wat meer
last van dan de andere. Bij een paar van mijn honden kan
het hek even openstaan en dan blijven ze toch keurig
achter het hek zitten. Ik ga dit natuurlijk nooit met
opzet uittesten, want dan zul je zien dat juist de hele
familie het hazenpad kiest!
Onze Bear, een grote reu van bijna vijf jaar, heeft af
en toe zijn buien. Ik zeg dan altijd dat hij “
vluchtgevaarlijk” is. Bear heeft een tamelijk gehoorzaam
karakter. Hij is goedmoedig en wat onzeker, maar af en
toe heeft hij “zijn momenten”. Bij uitstek wringt hij
zich in mijn buien van kleine of grote onoplettendheid
uit mijn handen… Bijvoorbeeld het liefst als ik moet
werken en te gehaast nog even de honden in de auto zet.
Laatst had ik ook zo’n moment. Te laat (een vervelende
eigenschap) wil ik mij naar mijn werk spoeden; ik zet
gauw de honden nog even in de auto, Bear wringt en
wringt en woeps!!!... weg is ie… met lange benen zie ik
hem het plein over crossen op zoek naar een van de
vele, vele katten, die de buurt hier onderdak verschaft.
De schrik slaat mij om het hart.. ik denk aan de auto’s,
die hem aan kunnen rijden, de ongelukken, die hij kan
veroorzaken, de katten, die hij kan vermoorden, maar
vooral ook aan mijn werk waar ik over tien minuten moet
zijn om de deur te openen voor de vele vaders en moeders,
die in alle vroegte weer hun kinderen komen afleveren,
omdat ook zij zich weer moeten haasten naar hun werk. Ik
denk aan de boze blikken en woorden van mijn wergever,
die niet blij zal zijn als ik niet om klokslag acht uur
voor de deur sta. Ik denk aan wie ik van mijn collega’s
kan bellen in dit noodgeval, maar kan niemand bedenken.
Alles cirkelt razendsnel door mijn hoofd. Gelukkig heb
ik wat ervaring met Bear zijn uitbreeksels en weet ik
ook dat hij tamelijk snel weer terugkomt. Hier in de
stad gaat hij niet zo ver. Buiten in het open veld of in
het bos plakte hij er in het verleden graag zo vijf of
zes uur aan vast. Maar helaas voor hem en gelukkig voor
ons zijn die tijden reeds jaren alweer voorbij, Bear is
altijd vast!
Ik heb nog twee minuten om mijn plan te bedenken… Ga ik
weg, dan laat ik mijn hond in de steek… blijf ik hier op
Bear wachten, die waarschijnlijk wel binnen tien minuten
terug is, maar helemaal zeker weten doe je het niet, dan
haal ik de woede van de ouders, ik ben leidster in de
kinderopvang en mijn werkgever op de hals. Het is
moeilijk. Mijn ogen checken even de buren af. Het is
vakantie, veel buren zijn, na werkzame maanden in de
kindervakantie massaal uitgevlogen, weggereden naar
verre oorden of naar de camping, wie niet hoeft te
werken is nog niet wakker en wie wel moet werken is al
weg! Het ziet er tamelijk hopeloos voor me uit. Snel ren
ik nog even het plein over om te kijken of ie al komt.
Langs de waterkant zie ik een grijs witte Bear lopen. Ik
roep hem, hij kijkt om en denkt: zo zo… ja ja... en???
Vervolgens duikt hij rechts een steegje in.
Uiteindelijk besluit ik weg te gaan. Met een hart vol
schuldgevoel rij ik de straat uit en prevel mijn
gebedjes. Als er al een beschermengel wakker is, wil die
dan alsjeblieft, alsjeblieft op Bear letten?? Op de hoek
van de straat kijk ik nog even rond of ik een witte
schim zie. Niets, alles is doodstil. Ik rij naar mijn
werk en tegen alle, ons door de overheid opgelegde
regels in, ga ik zitten bellen in de auto. Ik bel mijn
moeder, zij is degene die me moet redden, of eigenlijk
die Bear maar moet redden. Mijn moeder is 83, dat is een
behoorlijke leeftijd, maar ze weet dat als ik haar vraag
om naar mijn huis te komen en te wachten tot Bear er is,
ik dat niet zomaar vraag. Mijn moeder herkent de spoed
en de nood, stapt gelijk haar bed uit en na een
kattenwasje snelt ze zich in de auto richting Alkmaar.
Wat een zegen dat ze auto rijdt en nog goed ook, anders
had ik daar ook nog zo mijn zorgen over.
Gelukkig kan ik op tijd de deur openmaken voor ouders en
kinderen. De druk is even van de ketel, nu ik weet dat
mijn moeder onderweg is naar Alkmaar. Zodra het kan, bel
ik mijn collega Carmen, met het verzoek of ze eerder kan
beginnen met werken. Ook mijn collega’s op het werk
kennen de honden, twee van mijn collega’s hebben zelfs
in het verleden meegeholpen aan een van de grote
zoektochten naar de twee vermiste husky’s, ja onze Bear
en zijn zus Yeska, de hond van vrienden. Zodra Carmen er
is, stap ik gauw weer in de auto richting huis. Rust heb
ik niet van alles en ik wil mijn moeder, die er ook
zenuwachtig van is, niet te lang alleen laten. Wie weet
wat er allemaal gebeurd is. Terwijl ik met de auto de
straat richting het plein indraai, gaat mijn mobiel, het
is mijn moeder, met de verlossende woorden: “HIJ IS
ER!!! Hij stond voor de deur toen ik aan kwam rijden!”
roept ze blij in de hoorn. Dank aan alle beschermengelen!!!
En als ik aankom staat hij daar, voor het hek, aan de
goede kant, zich van de prins geen kwaad wetende. Lieve
lieve Bear, weer veilig thuis. Ik kan weer opgelucht
zijn, drink gauw nog even koffie met mijn moeder, zet
Bear nogmaals en nu met aandacht in de auto en vervolg
mijn werkdag...
 |
