|
Onze Lotty hebben wij gevonden in het park dichtbij
ons huis, zoekend en struinend naar eten zagen we haar
daar lopen. Ze was zeker niet zo oud, want dat kon je
aan haar bewegingen goed zien. Dapper op haar kleine
pootjes gewoon de boze wereld in, op de loop voor de
dikke kater die verderop nu op het hekje zat. Dit hadden
wij allemaal gezien gebeuren, natuurlijk hebben wij
geprobeerd haar naar ons toe te lokken maar daar dacht
Lotty toen nog heel anders over. Syb(mijn man) en ik
waren toch maar huiswaarts gegaan maar konden de
gedachte aan dat kleine hommeltje maar niet van ons
afzetten. Het werd al donker en ja wij gewapend met een
zaklamp en stukje leverworst toch weer teruggelopen naar
het park. Na lang zoeken zagen we haar liggen op een
hoopje dorre bladeren, haar lichaampje trilde van de kou.
We kregen een brok in ons keel en met goede moed hebben
wij haar gelokt met een stukje leverworst, ze keek ons
eerst wel aan van "doen julie me niks"maar dat stukje
leverworst maakte veel goed, heel langzaam kwam ze
voetje voor voetje op ons af en likte de leverworst van
onze handen. Heel voorzichtig streelde we haar vachtje
en opeens voelde ik de klik tussen ons. Heel voorzichtig
hebben we haar opgepakt en Syb heeft haar in de
binnenkant van zijn jack gezet, stukje rits open zodat
zij goed kon zien wat er gebeurde. Ze leek er
vrede mee te hebben dat we haar meenamen. Thuisgekomen
hebben we haar lekker tot rust laten komen en haar
gewoon even met rust gelaten. Maar hoe snel zo'n lieverd
zich kan aanpassen hebben Syb en ik om ons verwonderd.
Haar plekje was snel gevonden op de bank tussen ons in.
De andere dag hebben we haar laten nakijken bij de
dierenarts, laten kijken of ze een chip had om te zien
waar ze vandaan kwam. Contact opgenomen met de fokker
van Lotty en die vertelde dat hij echt van niets wist en
dat we haar wel bij hem mochten terug brengen, maar ja u
begrijpt misschien wel daar kon niks van inkomen Lotty (zoals
wij haar genoemd hadden) bleef bij ons, met goed vinden
van de fokker en de vorige eigenaar die toch liever en
grotere hond had gehad. Onbegrijpelijk dat je dan zo'n
beestje aan haar lot over kon laten en haar in het park
gedumpt had. De fokker die al lang blij was dat zijn
puppie goed terecht gekomen was bij ons, heeft ons nog
een copy van haar stamboom meegegeven en alles geregeld
dat wij de officiële eigenaren werden van Lotty, dit
alles met een dichte portomonnee. Lotty was nu officieel
van ons, we kochten voor ons een gebakje en een onsje
slagroomsoesjes (voor Lotty) en zijn met zijn drietjes
dit gaan vieren, zoals altijd en nu nog met zijn drieën
op de bank. Lotty is nu al 5 jaar oud en we zijn nog
steeds verzot op haar en zij gelukkig ook op ons.
Xero en mevr Loes, heel veel succes met uw website en
bedankt dat ik Lotty's verhaal mocht vertellen.
Cora en Syb en een pootje van Lotty |
