|
Herfstig ….
Ja hoor, Xero wil weer herfstfoto’s … altijd weer de
vraag om leuke foto’s te sturen van een bepaald
jaargetijde en nooit of iemand een leuk verhaal wil
schrijven. Kijk, da’s natuurlijk gewoon mijn kift. Ik
ben namelijk heeeeel slecht in fotograferen (ik heb er
echt geen gevoel voor, da’s op zich ook heel knap). En
schrijven doe ik over het algemeen heel graag.
Dus …. Ik heb Xero om toestemming gevraagd of ik een
herfstverhaal mocht schrijven. En, lief als Xero is,
kreeg ik daar meteen toestemming voor. Sterker nog, Xero
vond het een superleuk idee. Nou, da’s win / win!
|
 |
De afgelopen tijd is voor mij ook niet in foto’s uit te
drukken hoewel er tegenwoordig een leuk filmpje van de
binnenkant van mijn darmen beschikbaar is voor de
liefhebber. De herfst begon, zoals je hieruit
waarschijnlijk begrijpt, niet echt heel erg leuk. Al
langere tijd had ik gezondheidsklachten, moest echt
verdacht vaak naar de wc. Mijn stoelgang veranderde
gaandeweg in een stoelrace. En dat heel vaak. Slaap
schoot er bij in, eten was zinloos want het kwam er toch
weer uit, en langzaam maar zeker werd ik heel erg ziek.
Dapper als ik ben liep ik natuurlijk een tijdje gewoon
door. Oké, eerlijk nu … helemaal niet dapper maar heel
erg laf want ik voorzag natuurlijk wel dat er
waarschijnlijk binnenin wat nader onderzocht moest
worden. En dat zag ik niet zo heel erg gebeuren, want zo
dapper ben ik dus helemaal niet. Om dit te voorkomen ben
ik wat aan het thuisdokteren (wat is Google toch
geweldig) geweest. En ik vond dat mijn klachten wel te
maken konden hebben met een voedselallergie.
Glutenallergie, dat leek me wel passend. Dus ik ben met
frisse tegenzin aan het bijbehorende dieet begonnen.
Mijn grote respect voor iedereen met een glutenallergie
die braaf dit dieet volgt … wat een ellende …. Vooral de
crackers gemaakt van bloemetjes waren een openbaring, en
geen frisse. Het leek net of je met je mond open van
schrik voorover in een pas bemest bloembed tuimelde waar
de hond net overheen had geplast en daarbij een fikse
hap smurrie meenam.
Na een tijdje uitproberen en flink minder gezond worden
moest ik tot mijn grote spijt wel concluderen dat ik een
waardeloze thuisdokter ben en dat Google dus ook niet
overal goed voor is. Wist ik wel, maar ja, je hebt een
aanmerkelijk belang hè. Jammer maar helaas dus. Een
bezoekje aan de dokter volgde. Ik kwam er in eerste
instantie nog vanaf met een bloed- en
ontlastingonderzoek. Toen de uitslagen daarvan
binnenkwamen was het over met de pret.
Ik was inmiddels zo ziek dat het me ook allemaal niks
meer kon schelen en ik het gelaten over me heen heb
laten komen. Wat nog een beetje mijn interesse wist te
wekken was het schermpje waarop de binnenkant van mijn
dikke darm te zien was. Ik ben geen kenner maar dit zag
er serieus niet goed uit. En dat was het ook niet. De
dokter kwam vertellen dat het colitis ulcerosa is,
familie van de ziekte van Crohn. Een chronische
ontsteking van de dikke darm. Ik heb de boodschap
aangehoord en ben weer in slaap gevallen.
Ik was zo ziek dat ik opgenomen werd in het ziekenhuis.
En daar mocht ik een dikke week blijven. Dat is nog te
doen maar je mist het thuisfront, in mijn geval mijn
hondjes en papegaai, heel erg. Er werd goed voor ze
gezorgd maar toch, there’s no place like home. Maar ik
heb alles maar losgelaten en het allemaal laten gebeuren.
Ik lag in het nieuwe ziekenhuis in Zwolle en serieus: ik
ben verschrikkelijk in de watten gelegd. Wat een
prettige verpleging en artsen. En het eten was lekker …
echt! Ik heb nog recepten gevraagd, zo lekker was
het. Zelfs Koningin Maxima kwam nog langs. Het kon
allemaal niet op.
Pas nadat ik na een paar dagen weer een beetje op de
wereld was kwam de informatie over de nieuwe aandoening
die ik aan mijn lijstje toe mag voegen, binnen. Het is
geen leuke aandoening, begrijp ik. Maar hoe het zich
ontwikkelt is maar weer afwachten. Wat ik wel als een
enorme blijde boodschap heb ontvangen was de mededeling
dat ik alles, maar dan ook alles mag eten. En veel mag (moet)
eten. Kijk, dat is muziek in mijn oren … geen diëten!!!
Na een dikke week mocht ik naar huis. Voorzien van een
apotheekje waarvan ik zelfs begon te denken dat het nu
tijd wordt om zo’n medicijndoosje verdeeld over de dagen
van de week aan te schaffen, want serieus, ik zie door
de bomen het bos niet meer.
|
|
Ik was ongelooflijk blij mijn dieren weer te zien, en
zij mij. Die pret was voor een deel gauw over. Ze hadden
me teveel verwend in het ziekenhuis. De klap kwam hard
aan. Je denkt even de zwabber door het huis te halen,
daarna hang jezelf als een dweil op de bank. Ik ging met
de honden naar een plekje waar ik kon zitten en zij
spelen (zo slim was ik dan weer wel). Ik slingerde de
bal voor mijn gevoel een flink eind van me af. Zo’n
metertje of 2 voor mijn voeten kwam het ding op de grond
terecht. Ik zat heel verbaasd te kijken: huh??? Zo
weinig kracht … de honden stonden inmiddels al een flink
eind verderop te kijken waar die bal nou neer kwam want
ook zij verwachtten een flinke zwieperd. We waren
allemaal reuzeblij dat we weer herenigd waren maar er
was wel wat veranderd. De normale gang van zaken was
absoluut geen optie dus we moesten ons allemaal
inschikken. Gek genoeg voelen ook de hondjes dat soort
dingen feilloos aan en hoewel het in het begin even
aftasten was, hadden we redelijk snel ons ritme weer
gevonden. Een paar keer per dag een kort rondje, samen
met de buurman omdat mijn benen van blubber waren. Een
keer per dag naar een plekje waar ik kon zitten en zij
lekker spelen met elkaar. Het weer werkte gelukkig nog
goed mee.
Ik heb ooit wel eens gedacht dat ik wist wat
vermoeidheid was maar als je nog nooit zo ziek bent
geweest weet je het echt niet hoor. Man. Een vinger
bewegen en je kunt al een uurtje plat. Voel je je even
iets beter, dan ga je lekker raampjes lappen en soppen
want hoog tijd. De volgende dag kun je je melden bij het
ziekenhuis omdat het meteen weer helemaal niet goed gaat.
Pas na een aantal weken kwam er heeeeel langzaamaan wat
verbetering in de gezondheidstoestand. Ik ben niet
behept met het grootste geduld van de wereld dus de
frustratie was groot … na nog een poosje van het heel
mooie najaarsweer te hebben kunnen genieten braken de
herfstdepressies aan. Niet alleen meteorologisch, ook
bij mij. Het viel me allemaal niet mee … ik heb wat
regen laten vallen en stormen veroorzaakt. Cyclonen
zelfs, durf ik te zeggen. En net zoals het echte weer
was het niet ruim van tevoren te voorspellen, het
gebeurde gewoon. Doodmoe werd ik ervan.
Ik heb in deze periode hulp gehad van lieve buurtjes en
mensen die ik goed of minder goed ken. Ze deden
boodschappen voor me, liepen mee met de honden. Zo lief.
Ik kreeg kaartjes, bloemen, mails. Mijn
concentratievermogen was nul komma niks, dus veel
bijzonders kwam er van mijn kant niet uit. Desondanks
bleven mensen helpen, mailen en bellen met aan het einde
de mededeling; je hoeft niet te reageren hoor! Geweldig.
En dat kwam goed uit want ik deed het ook niet. Bek- en
bekaf en tot tien tellen was al heel erg moeilijk.
|
|
Na een paar weken nutteloos en zinloos thuis tegen storm
en regen te hebben lopen vechten, was ik het beu. Heel
erg beu. Kijk, dat ik gewoon beter moet worden en dat
daar tijd in gaat zitten, had ik wel geaccepteerd. Maar
dat overrompelende gevoel van negativiteit, doelloosheid,
zinloosheid, ellende, verdriet en ziek zijn had ik wel
ff helemaal gehad. Hoog tijd voor een positieve impuls.
Wel eentje die ook wat abrupt kwam en zonder dat ik het
zelf van tevoren bedacht had, maar ik knapte er wel
enorm van op.
Het herfstseizoen keert regelmatig weer. Het is een van
de 4 seizoenen dus je ontkomt er niet aan he. Niet
jaarlijks, maar ook bij mij is het weleens vaker herfst.
Tijdens of na echt stormachtige tijden heb ik behoefte
aan iets goeds, iets zinvols, iets positiefs, iets wat
ik kan betekenen.
 Dus op het moment dat ik de oproep voor Kane voorbij zag
komen en dat heerlijke bekkie zag, heb ik geen seconde
meer nagedacht. Omdat het goed was, wist ik.
Kane had ook een beetje pech, net als ik. In de late
herfst van zijn leven kwam hij zonder dat hij daar ook
maar iets aan kon doen, in het asiel terecht. En dat
ging niet goed. Kane is bijna 14 jaar en da’s echt een
mooie leeftijd voor een kruising bouvier x cane corso!
Ik heb direct en zonder aarzelen het asiel gebeld.
Gezegd dat Kane meer dan welkom bij ons zou zijn. Niet
alleen omdat wij Kane kunnen helpen, maar ook omdat Kane
een welkome toevoeging aan onze roedel kan zijn. Hij is
een oude man met veel levenservaring, heel sociaal,
stabiel en rustig. Precies wat Tys als roedelleider wel
naast zich kan gebruiken, want die heeft zijn poten soms
wel vol hier. De medewerker van het asiel antwoordde
direct: kom gauw kennismaken! En ik antwoordde direct:
dat gaan we nu doen!
Eenmaal in de auto komt er dan een moment dat je denkt:
is dit verstandig? Gelukkig is mijn concentratie- en
denkvermogen nog immer niet op orde dus heel lang kon ik
me er niet druk over maken. Wat ik wel weet is dat elke
beslissing die ik op basis van mijn gevoel heb genomen
altijd de verstandigste besluiten van mijn leven zijn
geweest. Dat bedenkende was ik helemaal klaar met
nadenken over wat verstandig is.
Aangekomen in het asiel ontmoette ik Kane. Wat een
heerlijke man … hij was wat ontdaan over zijn
asielverblijf en de ontmoeting met de roedel was voor
hem wel even wat overrompelend. Maar ik heb, samen met
de medewerker van het asiel, geen moment getwijfeld of
Kane bij ons op zijn plek zou zijn. Kane ging direct mee
naar huis en gaat bij ons door het leven als Pake. De
Friese eretitel voor Opa.
Pake woont nu twee weken bij ons. Hij heeft zich vrij
snel en makkelijk aangepast aan ons ritme, ons leven,
onze gewoontes. De eerste paar dagen moest hij even een
beetje zoeken en had hij het af en toe even moeilijk met
alle veranderingen die hij had meegemaakt in een paar
dagen tijd. We hebben hem in alle rust zijn ding laten
doen. Al snel maakte hij contact en kwamen de lichtjes
in zijn ogen.
Bij mij kwamen ook weer lichtjes in mijn ogen. Oké, die
gaan ook nog regelmatig uit (zucht …) maar jongens, wat
geniet ik van het feit dat die ouwe man hier zo samen
met ons geniet. Geen idee hoe lang het gaat duren. Hij
is trouwens best heel fit! Maar weet je, het geeft niet.
We kunnen elkaar helpen en dat doen we ook. Dat is
zoveel belangrijker dan hoe lang ….
De herfst begon dus stormachtig en met fikse depressies
dit jaar. Het was heftig. Voor mij, voor Pake. En voor
nog zoveel anderen. Wat is het dan toch mooi dat er iets
in je leven gebeurt, dat er iets is dat je kunt doen,
dat zo’n goed gevoel geeft dat er weer momenten zijn dat
je fluit, zingt, lacht. Het zijn maar momenten, maar ze
zijn er. Er zullen nog wel meer depressies komen. Maar
de wetenschap dat ze overwaaien en dat je ze soms zelf
ook een beetje kunt wegblazen door mooie dingen in je
leven en je hart toe te laten juist op de moeilijke
momenten, geeft een voldaan gevoel.
 Pake is helemaal gewend. Tijdens de eerste autorit
kwamen we erachter dat hij helemaal geen auto gewend
was. Hij loeide dat het een lieve lust was. De andere
honden hebben hem even laten gaan en toen duidelijk
gemaakt dat dat niet nodig was, liever niet zelfs. Pake
schikte in en stopte met loeien. Mooi, zoals ze dat
onderling regelen. Na een dag of twee is Pake helemaal
gewend aan de auto. Nu ramt Pake alle anderen
ongegeneerd aan de kant want hij moet en hij zal als
eerste in die auto. En dat lukt hem dus ook altijd.
Verder heeft hij een bijzonder gezonde eetlust en een
sterke wil. Wat Pake in de kop heeft heeft hij niet in
de kont. Het kon wel een echte Fries wezen. Als een van
de andere honden op een plekje ligt waarvan Pake denkt:
dat lijkt mij ook wel wat, dan begint het gebabbel en
geloei. Dat gedrag wordt hier fijn genegeerd dus Pake
weet inmiddels dat dat niet werkt. Zuchten en steunend
en met zwaar de smoor in zoekt Pake dan maar
‘noodgedwongen’ een ander plekje op (er zijn hier heeeel
veel fijne plekjes, maar ja, die ene hè ….). Ik kan daar
zo verschrikkelijk van genieten!
Aan het eind van de dag ga ik altijd eerst even douchen
en dan eten koken. Dat had Pake binnen no time in het
snotje. Eten koken = gauw eten. Dus als ik nu naar
beneden kom in mijn avondkleding (niet van het soort
waarmee je gezien wilt worden) staat Pake onderaan de
trap te loeien van plezier: ETEN!!!! Vervolgens gaat hij
half in de kamer, half in de gang liggen kijken hoe ik
aan het koken ben en wacht hij heel tevreden de dingen
af die komen gaan.
Pake is een enorm sociale hond, ongelooflijk lief, trouw,
aanhankelijk en baasgericht. Wat zal hij het ook
moeilijk hebben gehad toen hij van zijn baasje
gescheiden werd … toch verbazingwekkend hoe snel ook
zo’n oude kerel zich toch weer aan weet te passen. De
roedel is blij met de rustige oude man. Regelmatig wordt
Pake gesandwiched door Bram en Syb, die dan elk aan een
kant van hem zijn bekkie staan af te lebberen. Gek zijn
we op oude opa’s hier!
Als ik verstandig was geweest, had ik Pake niet
opgehaald. Dan had ik samen met de roedel heel wat moois
gemist en Pake ook. Een beetje liefde en goed (kunnen en
mogen) doen is echt de remedie tegen herfstdepressies!
Wij gaan er dan ook een mooie herfst van maken, voor
Pake en voor ons.
Groetjes,
Ylona |
