In het najaar van 2005 zijn wij (mijn mannetje en mijn
zoon en ikzelf) enigszins, eigenlijk wel
behoorlijk verdrietig op weg naar België waar ik
afspraken heb geregeld bij 2 fokkers om naar
tevenpuppy’s te komen kijken. Verdrietig omdat onze
vorige boefse Silva zo’n 2 weken eerder was overleden en
verdrietig omdat wat eigenlijk zo’n leuke dag had moeten
worden bij ons een akelig dubbel gevoel geeft. Onderweg
dacht ik nog ”al zijn de puppy’s nog zo leuk, het zal
nooit onze eigen vertrouwde Silva worden”. Nou daar heb
ik wel gelijk ingekregen, het is nu onze eigen
vertrouwde Ebony geworden!
We kwamen aan bij de 1e fokker, diep in de binnenlanden
van België en daar kregen we een mooi nestje te zien
alleen mammie mochten we niet zien, daar werd geen
duidelijke reden voor gegeven en pappie zat in een hok
en mochten we niet benaderen omdat ie wel eens agressief
zou kunnen zijn…..dat gaf ons toch een wat vreemd gevoel.
We hebben mevrouw vriendelijk bedankt en zijn op weg
gegaan naar fokker 2, ietsje meer de Nederlandse kant
op. We belden aan en hoorden een boef met
donderend geblaf aanslaan zodat horen en zien je
verging. De deur werd geopend en een enorme reu kwam
naar buiten gestormd recht op ons af! Ik deed wat ik
geleerd heb en bleef gewoon staan, de reu, die bij nader
inzien Ebony’s papa was, kwam naar me toe, snuffelde aan
me en ik was eigenlijk direct zijn vriendinnetje, kortom
een hele waakse maar lieve en goed gesocialiseerde reu.
De koffie stond klaar en onderwijl hebben we uitgebreid
kennis gemaakt met Arrno, Ebony’s papa, ik was helemaal
weg van hem en had hem het liefste óók meegenomen.
Ná
de koffie werden mama Zola en de pups gehaald en in de
achtertuin gezet, samen met papa Arrno en dat was een
waar feest om naar te kijken. Ebony was veruit de
brutaalste en kreeg regelmatig flink op d’r kop van papa
en dat ging met een hoop verbaal geweld en zogenaamde
fysieke uitvallen, maar als je goed keek heeft hij haar
nog niet met één poot aangeraakt. Allemensen, ze heeft
het die “ouwe”ook wel moeilijk gemaakt, ze wist niet van
ophouden, aldoor papa maar uitdagen! Wat dat betreft had
ze meer respect voor mama, die hoefde haar maar met één
strakke blik aan te kijken als ze zat te klieren en het
was afgelopen!
Mijn mannetje en mijn zoon waren direct helemaal
verliefd op haar, net als ik maar ik had wel zo mijn
twijfels, ze was bovenmatig speels, wild en een echte
doorzetter uhhh, zeg maar gerust een echte drammer, wat
ze in haar koppie had zou en moest gebeuren!, die
doorzetterige aard van haar is haar later in haar leven
nog goed van pas gekomen!
En toen, toen….kwam het magische moment…..mijn mannetje
bukte zich, pakte haar op en pupje Ebony nestelde zich
heerlijk in zijn arm en toen…. je raadt het al…. pieste
ze vol over hem heen!!! Mijn mannetje was volledig
verkocht en moest en zou HAAR hebben!
Ik had mijn twijfels inmiddels ook overboord gezet en
vond haar eigenlijk SUPER, vandaar dat ik haar SUPERBOEF
EBONY heb genoemd!
En zó hebben wij Ebony ontmoet en is ze tot ieders
tevredenheid bij ons komen wonen en we hopen dat ze nog
hééééél lang bij ons blijft!!
Heel veel knufs,
Superboef Ebony!
Hieronder 2
Filmpjes:
1: Ebony in bad
2: Ebony's eerste kennismaking met de föhn
behoorlijk verdrietig op weg naar België waar ik
afspraken heb geregeld bij 2 fokkers om naar
tevenpuppy’s te komen kijken. Verdrietig omdat onze
vorige boefse Silva zo’n 2 weken eerder was overleden en
verdrietig omdat wat eigenlijk zo’n leuke dag had moeten
worden bij ons een akelig dubbel gevoel geeft. Onderweg
dacht ik nog ”al zijn de puppy’s nog zo leuk, het zal
nooit onze eigen vertrouwde Silva worden”. Nou daar heb
ik wel gelijk ingekregen, het is nu onze eigen
vertrouwde Ebony geworden!
Ná
de koffie werden mama Zola en de pups gehaald en in de
achtertuin gezet, samen met papa Arrno en dat was een
waar feest om naar te kijken. Ebony was veruit de
brutaalste en kreeg regelmatig flink op d’r kop van papa
en dat ging met een hoop verbaal geweld en zogenaamde
fysieke uitvallen, maar als je goed keek heeft hij haar
nog niet met één poot aangeraakt. Allemensen, ze heeft
het die “ouwe”ook wel moeilijk gemaakt, ze wist niet van
ophouden, aldoor papa maar uitdagen! Wat dat betreft had
ze meer respect voor mama, die hoefde haar maar met één
strakke blik aan te kijken als ze zat te klieren en het
was afgelopen!
