|
Denk na voor je een hond neemt!
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken
en maakte ik je aan het lachen.
Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot
gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je
beste vriend.
Als ik stout was, schudde je met je vinger naar me en
vroeg je me 'hoe kon je?',maar dan gaf je weer toe en
rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan
verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar
hebben we allebei hard aan gewerkt.
Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aan
schurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen
luisterde, ik kon me geen beter leven voorstellen.
We maakten lange wandelingen en renden door het park,
maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen,
ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het
eind van de dag thuis zou komen.
Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en carrière
besteden, en meer tijd aan het zoeken van een menselijke
partner.
Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst
of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een
verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond
als je thuis kwam.
En toen werd je verliefd. Zij - inmiddels je vrouw - is
geen hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het
huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en
gehoorzaamde haar.
Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de
menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was
gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken en ik
wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je
zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste
tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench.
Oh ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een
gevangene van de liefde"
Toen ze groeide werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn
vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op,
staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en
gaven mij kusjes op de neus.
Ik hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen
waren nu zo zeldzaam - ik zou hun met mijn leven hebben
verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem
in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime
dromen, en samen wachten we op het geluid van jou auto.
Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een
hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde
en hen verhalen over mij vertelde.
De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja " en
veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond"
verworden tot slechts "een hond", en iedere gulden die
je aan mij besteedde werd er een teveel.
Nu heb je een carrière kans in een andere stad, jij en
je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden
toegestaan zijn.
Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin",
maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was.
Ik was blij en opgewonden over de autorit, tot we bij
het asiel stopten. Het rook naar honden en katten, naar
angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en
zei ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor haar
vinden.
Zij haalden hun schouders op en keken je meewarig aan.
Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van
middelbare leeftijd, zelfs een met papieren.
Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband
lostornen terwijl hij schreeuwde "nee papa ! laat ze
mijn hond niet meenemen ! ".
En ik maakte me zorgen om hem, en over wat ik hem
hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw,
liefde en verantwoordelijkheid, over respect voor het
leven.
Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed
mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn
halsband en riem mee te nemen.
Je moest nog een deadline halen en ik nu ook.
Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je
waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en
dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me
te vinden. Ze
schudden het hoofd en zeiden " hoe kon je ? ".
Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als
mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeren ons
natuurlijk, maar ik heb geen trek meer.
In het begin rende ik iedere keer als er iemand
langskwam naar het hek, hopend dat jij het was. Dat je
van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts
een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het
iemand was die medelijden met me had, die me zou
redden.
Toen ik me realiseerde dat ik niet op kon tegen die met
gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee
hadden wat hen te wachten stond trok ik me maar terug in
het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af.
Ik hoorde haar voetstappen, ze me kwam halen aan het
einde van de dag, ik liep met haar de gang door naar een
aparte kamer. Een gelukzalige stille kamer. Ze plaatste
me op de tafel en wreef over mijn oren Mijn hart bonkte
in afwachting van wat er ging gebeuren,
Ze vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Omdat
het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die
zij moest dragen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook
altijd jouw stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste
ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl er een traan
over haar wang gleed.
Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij
jou deed om je te troosten, al die jaren.
Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn
ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele
vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging
ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "
hoe kon je ? ".
Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei " het
spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij
haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat
ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of
voor mezelf moest zorgen een plaats van licht en liefde, en
zo verschillend van dit aardse bestaan.
Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde
ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "
hoe kon je ? " niet tegen haar gericht was.
IK DACHT AAN JOU LIEVE BAAS.
Ik zal altijd aan je denken en altijd op je wachten. Moge
iedereen in je leven je zoveel trouw betonen. |
